De 18 meest mysterieuze objecten ter wereld

Het is blijkbaar een bougie in een stuk klei op 13 februari 1961 door Wallace Lane, Virginia Maxey en Mike Mikesell tijdens het zoeken naar geodes in de buurt van de stad Olancha, Californië. Mikesell merkte dat hij een rots in tweeën brak. Virginia Maxey speculeerde op verschillende tijdstippen dat dit object 100 of 500.000 jaar oud was, zoals aangegeven door Stromberg en Heinrich (2000, 2004). Maxey kon geen informatie verstrekken over de gebruikte dateringstechniek of enig bewijs om zijn leeftijd te berekenen. De datum van 500.000 jaar is alleen gebaseerd op de mening van een anonieme 'geoloog' genoemd door de mensen die dit object hebben ontdekt. Noch is de identiteit, de geloofsbrieven of de specialiteit van de persoon die deze "geoloog" heeft genoemd bekend.

De Saqqara-vogel is een voorwerp uitgesneden in platanenhout, gevonden in 1891 in het graf van Pa-di-Imen, in de oude Egyptische necropolis van Saqqara, die lijkt op een aerodynamisch vliegtuig in miniatuur. Het dateert van 200 a. C. ongeveer, en is in het Egyptische museum van Caïro. Het meet 15 cm, met een spanwijdte van 18.30 cm. en hij weegt 39 gram. Het heeft een snavel, gaten voor veren, ogen, en werd oorspronkelijk geschilderd om op een havik te lijken, met afbeeldingen en houtsnijwerk die vleugelveren voorstellen. Door zijn vreemde vorm zijn er mensen die vinden dat het een vliegtuigmodel zou kunnen zijn.

Het is een interessant object, omdat de oorsprong ervan een mysterie is. Het is soms aangevoerd als bewijs dat er in de prehistorie beschavingen bestonden die de moderne mensheid in technologische ontwikkeling overtroffen. Een rapport dat verscheen in het wetenschappelijke tijdschrift Nature (volume 35, 11, november 1886) beschrijft het object als "bijna een kubus", "met een diepe incisie". Het ijzer van Wolfsegg werd in 1966 onderzocht in het natuurhistorisch museum in Wenen. De definitieve mening van Dr. Kurat van het Museum en de commissie van de Geologisches Bundesanstalt in Wenen is dat het voorwerp eenvoudig kunstmatig gietijzer is. Het kan zijn dat dergelijke ijzeren objecten werden gebruikt als ballast in primitieve mijnmachines. Er zijn echter geen aanwijzingen dat dergelijke ijzeren blokken werden vervaardigd voor de mijnbouw.

Het zijn pyrietballen die in mijnen van 2.800 miljoen jaar geleden in Ottosdal (Zuid-Afrika) op precambrische lagen zijn gevonden. Ze zijn momenteel tentoongesteld in het museum van Klerkdorp. Er wordt gezegd dat de bolvorm en fijne groeven alleen afkomstig kunnen zijn van intelligente wezens. Dit standpunt is opgenomen in het werk Arqueología prohibida van Michael Cremo. Het is niet uitgesloten dat de oorsprong natuurlijk is.

Magna-fontein, ook bekend als Fountain Glass. Het werd ontdekt in Bolivia aan de oevers van het Titicacameer door een lokale boer. Er wordt gesteld dat sommige delen van het schip zouden worden geschreven in Sumerische spijkerschrifttekens, protosumerios en Mesopotamische semieten. Het is een groot stuk, vergelijkbaar met een glas voor plengoffers, waarschijnlijk gebruikt tijdens religieuze ceremonies. Het werd in 1950 gevonden door een boer in de buurt van de stad Chua, in de buurt van het Titicacameer. Hij bevindt zich momenteel in een klein museum in Jaen Street, La Paz, in Bolivia: Precious Metal Museum "Museo de Oro".

Het zijn figuren van dieren en kleine humanoïden gemaakt aan het einde van de Eerste periode (14.000 - 400 v.Chr.) Van de prehistorie van Japan. De meeste figuren van mensachtigen hebben borsten, kleine taille en brede heupen van vrouwen en worden door velen beschouwd als representatief voor de godinnen. Velen hebben een grote buik geassocieerd met zwangerschap, wat suggereert dat de Jomon ze als Godinnenmoeders beschouwden. Volgens het Metropolitan Museum of Art suggereren deze cijfers een associatie met vruchtbaarheid en sjamanistische riten. Gemaakt van klei, vormden deze figuren fascinerende vormen. De Dogu hebben de neiging grote gezichten, kleine armen, handen en een compact lichaam te hebben. Sommigen lijken een bril te dragen of hebben "hartvormige" gezichten. De meesten hebben vlekken op hun gezicht, borst en schouders, wat erop wijst dat ze tatoeages en de waarschijnlijke incisie met bamboe hadden. Dogus komt uit de Jōmon-periode en gaat niet verder met de Yayoi-periode. Wat betreft het aardewerk van Jomon, Dogu heeft verschillende stijlen van het gebied en het genereren van opgraving. Volgens het Nationaal Museum van de Japanse geschiedenis is het totale aantal gevonden in Japan ongeveer 15.000. De meeste Dogu zijn gevonden in het oosten van Japan en het is zeldzaam om er een te vinden in het westen van dat land. Het doel van de Dogu is nog niet duidelijk, maar hoogstwaarschijnlijk fungeerden de Dogu als beeltenissen van de mensen, die een soort van magie manifesteren. Er werd bijvoorbeeld gedacht dat ziekten konden worden overgedragen aan de Dogus, vernietigd, de ziekte konden worden gezuiverd of enig ander ongeluk.

Het is een schijf van gebakken klei met inscripties aan beide zijden, daterend uit de late bronstijd. Het werd in juli 1908 ontdekt door de Italiaanse archeoloog Luigi Pernier bij de opgraving van het Minoïsche paleis van Phaistos, nabij de Hagia Triad, in het zuiden van Kreta. Het gebruiksdoel en de oorsprong ervan zijn nog niet vastgesteld, waardoor dit object een van de meest beroemde mysteries van de archeologie is geworden. Hij is momenteel in het Heraklion-museum op Kreta. De inscriptie werd gemaakt door op voorgevormde hiërogliefenstempels op de zachte klei te drukken, in een reeks die naar het midden van de schijf spiraliseerde. Dit werd vervolgens gekookt bij hoge temperatuur. Sommige archeologen gaan ervan uit dat het schrijven van de schijf van Festos Minoan is, maar het is niet de lineaire A noch de lineaire B. Ongeveer 10 tekens van de schijf lijken op tekens van lineair schrift. Om die reden schrijven andere specialisten er een niet-Kretenzische oorsprong aan toe. Volgens de protojónica-theorie zou de schijf bijvoorbeeld het werk zijn van een Cycladische stad.

In 1957 ontdekten archeologen in de ruïnes van de Indianen in de staat Maine, Verenigde Staten, een authentieke Noorse stuiver waarvan de geschiedenis in het begin van de elfde eeuw ver afgelegen was. Deze ontdekking kon bevestigen dat vóór de navigator Christopher Columbus de Vikingen van Noord-Europa in het zuiden van Newfoundland zouden zijn aangekomen.

De kaart van Piri Reis is een fragment van een kaart opgesteld door de Ottomaanse admiraal en cartograaf Piri Reis in 1513. Piri Reis werd in 1465 in Gallipoli geboren. Neef van een beroemde Corsair, Kemal Re'is, vergezelde zijn oom van jongs af aan zijn marineaanvallen, deelname aan de marinecampagnes tegen Venetië en de verovering van het eiland Rhodos in 1523. Twee jaar eerder had hij het boek van de mariene aangelegenheden gepubliceerd, waarvan de uitvoerige informatie uitsluitend betrekking had op de Middellandse Zee.

In 1938 waren een professor archeologie aan de Universiteit van Peking en zijn studenten op expeditie om een ​​aantal grotten te verkennen in de ontoegankelijke bergen van Bayan Kara Ula, in de buurt van Tibet. De grotten leken kunstmatig te zijn uitgehouwen in een systeem van ondergrondse tunnels en pantry's. Terwijl ze de grot verkenden, vonden ze een reeks tombes en stenen schijven met een geschatte leeftijd van 12.000 jaar. Toen de schijven werden onderzocht door Dr. Tsum Um Nui, rond 1958 in Peking, concludeerde hij dat elke groeve eigenlijk bestond uit een reeks kleine hiërogliefen van onbekende oorsprong en ontwerp. De rijen hiërogliefen waren zo klein dat een vergrootglas nodig was om ze duidelijk te kunnen zien. Veel van de hiërogliefen waren door erosie weggesleten.

Ze zijn een groep van meer dan vijfhonderd petrospheres, voornamelijk gelegen in het zuiden van Costa Rica in de alluviale vlakte van de delta van de rivier de Diquí (samenvloeiing van de rivier de Sierpe en de Río Grande de Térraba), op het schiereiland Osa en op de Isla del Caño. De bollen zijn lokaal bekend als de "ballen van Costa Rica". Als geheel worden ze als uniek in de wereld beschouwd vanwege hun aantal, grootte, perfectie, vorming van georganiseerde schema's en abstractie die vreemd is aan natuurlijke modellen. De afmetingen van de bollen schommelen in een bereik van 10 centimeter tot 2,57 meter in diameter en hun gewicht is groter dan 16 ton. De meeste zijn gemaakt van harde stenen zoals granodiorite, gabros en een paar in kalksteen. De archeologen door de stratigrafie van de locatie en andere objecten gevonden in de omgeving, schatten dat de stenen werden gevonden door de inboorlingen van het gebied tussen 300 a. C. en 300 d. C., maar sculpturaal werk is nog niet wetenschappelijk gedateerd. Ze zijn ook gevonden naast objecten van het type "polychroomkeramiek van Buenos Aires" (1500-1000 v. Chr.) En er is vastgesteld dat het gebied ten minste vanaf 6000 was bewoond. C .. 34 archeologische vindplaatsen zijn ontdekt, van de del Diquís delta in het zuiden, de Isla del Caño tot 17 kilometer van de kust, vlaktes van de Stille Oceaan tot Papagayo, Golfo de Nicoya (300 km ten noorden van de rivierdelta Diquis). Tegenwoordig zijn honderden van deze kleine bollen te vinden in privécollecties en musea verspreid over de hele wereld.

Het zijn gouden en bronzen figuren die typerend zijn voor de Quimbaya-cultuur daterend van rond 1000 na Christus. C., gevonden in Colombia. Sommige zijn geclassificeerd als ooparts, omdat, hoewel archeologen denken dat ze dieren vertegenwoordigen, anderen zeggen dat ze meer op moderne vliegtuigen lijken die toen nog niet bestonden. Ze werden gevonden in de buurt van de oevers van de Otún-rivier (vandaar de oude naam van Otún-vogels). Ze zijn momenteel tentoongesteld in het Goudmuseum in Bogotá, maar gepresenteerd als zoomorfische figuren en niet als oude vliegtuigen. 24 van deze figuren zijn bekend, hoewel er nog veel meer zijn gevonden, maar veel van deze hebben het land illegaal verlaten.

In het jaar 1934 of 1936 (er zijn twijfels over de datum) vond een echtpaar, meneer en mevrouw Max Hahn, tijdens het wandelen, een rots die uit een houten stokje stak, op de oever van een stroom in de rand van de stad Londen (Texas). De oorsprong van de bevinding is al bij enkele twijfels betrokken. In principe is niet met zekerheid de exacte locatie van de vondst en het gesteente, indien aanwezig, bekend van waaruit de rots met de hamer eruit zou zijn gehaald. Het ontbreken van sporen in de rots rondom het artefact doet deskundigen denken dat het los is gevonden, zonder te horen bij of deel uit te maken van een grotere rots of gestratificeerd te zijn. Met dit, ondanks wat Baugh en zijn medewerkers zeggen, is er geen enkel bewijs van enige vorm noch kan worden bewezen dat de rots deel uitmaakte van elke laag, en daarom schattingen van zijn oudheid (Ordovicium voor Baugh. Walter Lang en Bartz), hebben geen basis om zich te vestigen.

Deze indrukwekkende figuur lijkt op een bemand ruimtevaartuig en werd gevonden in de oude ruïnes van Tuspa, in Turkije. De oudheid wordt geschat in ongeveer 3000 jaar. Je kunt perfect de cockpit van het schip onderscheiden met de piloot binnen (die het hoofd mist) en een achteraandrijving.

In de jaren 1991-1993 hebben gouden ontdekkingsreizigers uit de kleine rivier de Narada, aan de oostelijke kant van de Oeral, ongewone metalen spiraalvoorwerpen gevonden. De grootte van deze dingen varieert van maximaal 3 cm tot een minimum van 0,003 mm. Tot nu toe zijn deze onverklaarde artefacten gevonden op verschillende plaatsen in de buurt van de rivieren Narada, Kozhim en Balbanyu, en ook in de zijrivieren Vtvisty en Lapkhevozh, vooral op diepten van 3 tot 12 meter. Ze zijn samengesteld uit verschillende metalen: de grootste zijn koper, terwijl de microscopisch kleine metalen wolfraam zijn en een zeldzaam metaal dat molybdeen wordt genoemd. Wolfraam heeft een hoog atoomgewicht en is ook erg dicht, met een smeltpunt van 3410 ° C. Momenteel wordt wolfram voornamelijk gebruikt voor de verharding van speciaal staal en zuivere vorm voor de gloeidraden van gloeilampen. Molybdeen heeft ook een hoge dichtheid en een smeltpunt van 2650º C. Dit metaal wordt ook gebruikt om staal te harden en ze corrosiebestendige eigenschappen te geven, het wordt ook hoofdzakelijk gebruikt om pantser te maken in militaire voertuigen. Alle tests die tot nu toe zijn uitgevoerd, geven een leeftijd voor objecten tussen 20.000 en 318.000 jaar.

Het is een mysterieus geïllustreerd boek met een onbekende inhoud, ongeveer 500 jaar geleden geschreven door een anonieme auteur in een onbekend alfabet en een onbegrijpelijke taal. Gedurende zijn bewezen bestaan ​​is het manuscript het voorwerp geweest van intensieve studies door talloze professionele en amateur-cryptografen, waaronder vooraanstaande Amerikaanse en Britse specialisten in de ontcijferde Tweede Wereldoorlog. Niemand slaagde erin een enkel woord te ontcijferen. Deze opeenvolging van mislukkingen heeft het manuscript veranderd in de heilige graal van historische cryptografie, maar tegelijkertijd heeft het de theorie gevoed dat het boek niets meer is dan een uitgebreide misleiding, een willekeurige opeenvolging van symbolen zonder enige betekenis. Echter, degene die voldoet aan de wet van Zipf, volgens welke in alle bekende talen de lengte van woorden omgekeerd evenredig is aan de frequentie van verschijnen (hoe vaker een woord in een taal verschijnt, hoe korter het is), dat het niet alleen een tekst is die in een specifieke taal is geschreven, maar ook dat deze taal op een bepaalde natuurlijke taal is gebaseerd, omdat kunstmatige talen zoals Tolkien Elves of de Star Trek Klingon niet aan deze regel voldoen. Dit komt omdat de verklaring voor deze wet gebaseerd is op taalkundige economie: de woorden die we het meest gebruiken zijn korter en vereisen dus minder energie, dus het is het gebruik van een taal die deze wet oplegt. Het is praktisch onmogelijk voor de auteur van het Voynich-manuscript om de wet van Zipf te kennen, die vele eeuwen later wordt verkondigd en daarom wordt toegepast op een taal die door hem is uitgevonden.

Het is een 2000 jaar oud metalen beeldje gekleed in een vreemd metalen pak en helm. Ik kon geen meer informatie krijgen over dit raadselachtige beeld, maar ik vond het interessant.

Het Antikythera-mechanisme is een oude mechanische rekenmachine die is ontworpen om de positie van de zon, de maan en sommige planeten te berekenen, waardoor het mogelijk is om eclipsen te voorspellen. Het werd ontdekt in het wrak bij het Griekse eiland Anticitera, tussen Cythera en Kreta, en wordt verondersteld dateren uit 87 voor Christus. C. Het is een van de eerste bekende versnellingsmechanismen en werd ontworpen om de beweging van hemellichamen te volgen. Volgens de uitgevoerde reconstructies is het een mechanisme dat differentieel versnellingen gebruikt, wat verrassend is, aangezien de eerste bekende gevallen tot de ontdekking ervan dateren uit de 16e eeuw. Volgens de eerste studies uitgevoerd door de historicus Derek J. de Solla Price (1922-1983), was het apparaat een astronomische computer die in staat was om de posities van de zon en de maan in de dierenriem te voorspellen, hoewel latere studies suggereren dat het apparaat was veel "intelligenter". Met behulp van lineaire tomografische technieken heeft Michael Wright, specialist in werktuigbouwkunde aan het Museum of Science in Londen, een nieuwe studie van het artefact gemaakt. Wright heeft bewijs gevonden dat het Antikythera-mechanisme de bewegingen van de zon en de maan nauwkeurig kon reproduceren, met behulp van een epicyclisch model bedacht door Hipparchus, en van planeten zoals Mercurius en Venus, met behulp van een epicyclisch model afgeleid van Apollonius van Pergamum. Het vermoeden bestaat echter dat een deel van het mechanisme verloren zou zijn gegaan en dat deze extra versnellingen de bewegingen van de andere drie op dat moment bekende planeten zouden kunnen weergeven: Mars, Jupiter en Saturnus. Dat wil zeggen, hij zou met een aanzienlijke mate van precisie de posities van alle bekende hemellichamen op dat moment hebben voorspeld.