De beroemdste cavaleriebestellingen

De meest nobele orde van de kousenband is de oudste en belangrijkste cavalerietocht in het Verenigd Koninkrijk, gesticht in 1348 door koning Edward III. Hij wordt beschouwd als het toppunt van het Britse eiersysteem. Het lidmaatschap van de bestelling is zeer beperkt. De monarch en de Prins van Wales zijn altijd leden, samen met 24 mannen of vrouwen. De mannelijke leden staan ​​bekend als de Riddergezellen en de vrouwelijke leden staan ​​bekend als de Vrouwelijke Metgezellen (niet "Dames", zoals in de meeste andere Britse cavalerieorden). De bestelling bevat ook overtollige of extra leden, genaamd Knights and Royal Ladies (leden van de British Royal Family) en Foreign Knights and Ladies (monarchs of foreign states). De aankondiging van nieuwe leden gebeurt altijd op 23 april, op de dag van St. George, zijnde deze de beschermheilige van de Orde en van Engeland. Prins Willem van Cambridge was de laatste persoon die Ridder in de Orde werd, toen Koningin Elizabeth II hem in 2008 zijn 1.000e lid noemde. In tegenstelling tot de meeste ordes is de Orde van de Liga niet gebonden aan de kennisgeving van citaten van de premier; de soeverein verleent alleen lidmaatschappen. De lidmaatschappen in de Orde zijn een persoonlijk geschenk van de Soeverein. Met uitzondering van concessies van boventallige lidmaatschappen, worden alleen concessies gedaan aan personen die uitzonderlijke handelingen hebben verricht aan het Verenigd Koninkrijk.

De Insigne-Orde van het Gulden Vlies is een cavalerieorde die in 1429 werd opgericht door de hertog van Bourgondië en de graaf van Vlaanderen, Philip III van Bourgondië, om zijn huwelijk te vieren met de Portugese prinses Isabel de Avis, dochter van de koning van Portugal Juan I, in de stad Brugge. Het werd gemaakt volgens het model van de Orde van de Engelse kousenband, waarvan Felipe in 1422 tot lid was gekozen, maar opgedragen aan San Andrés (Felipe had de verkiezingen verworpen om de koning van Frankrijk niet te beledigen). Net als zijn Engelse model was de volgorde oorspronkelijk beperkt tot een beperkt aantal ridders, eerst 24 maar verhoogd tot 30 in 1433 en 51 in 1516. Leden van de orde konden geen "ketters" zijn en werden daarom een exclusief katholiek onderscheid tijdens de Reformatie. Het embleem bestaat uit een ketting van ineengevlochten schakels van vuurstenen of fonkelende stenen die zijn ontstoken door vuur met blauw email en rode stralen bedekt met een lam en het met allison geëmailleerde goud. Er zijn twee versies over de betekenis van het vlies, één verwijst naar de mythe van Jason en het gouden vlies, terwijl het andere zijn oorsprong vindt in het bijbelverhaal van Gideon en het lam dat God offerde en dankte voor de overwinning. tegen de Midianieten. De schakels en stenen van vuur verwijzen naar de valuta die dezelfde hertog altijd in zijn armen droeg, wat een link was met zijn vuursteen en een epigrafie die zei: "Ante ferit quam flamma micet" ("Het doet pijn voordat de vlam wordt gezien '). De Stier van bevestiging van de Orde en goedkeuring van zijn grondwetten en verordeningen werd gegeven door Paus Eugene IV op 7 september 1433, met de waardigheid van de Orde die vier is: de kanselier, de penningmeester, de koning van wapens en de secretaris. De grote maestrazgo correspondeerde met de koning van Spanje voor stieren van de pausen Gregorio XIII, van 1574 en van Clemens VIII, van 1600. Dit was zo omdat wanneer trouwen met de erfgename van de Bourgondische kroon, Maria met de aartshertog Maximiliano I van Oostenrijk, de bestelling was gekoppeld aan het Huis van Oostenrijk en later aan de Spaanse Habsburgers.

De Livonian Brothers of the Sword (in Milat Fratres militie Christi, letterlijk de 'Brotherhood of the Army of Christ', in het Duitse Schwertbrüderorden), ook bekend als Knights of Christ, Brothers of the Sword, Knors Endorsed of Militia of Christ of Livonia, was een militaire orde opgericht in 1202 door Alberto de Buxhoeveden, bisschop van Riga (prins-bisschop van Livonia), en gecomponeerd door Duitse monniken-krijgers (van Livonia). Het was voornamelijk gebaseerd op de statuten van de Tempeliers.

Ridders van San Lazaro staan ​​bekend als leden van de Orde van Sint Lazarus van Jeruzalem. Eeuwen voordat de kruistochten plaatsvonden, waren er al liefdadigheidsinstellingen in het Heilige Land die zorg droegen voor de hulp aan de pelgrims die de plaatsen bezochten die getuige waren van het lijden van Jezus Christus.

De Orde van de Draak (in het Latijn, Societas Draconistrarum, in het Hongaars, Sárkány lovagrend, in het Duits, Der Drachenorden, in het Kroatisch, Zmajev rood, in het Roemeens, Ordinul Dragonului, in het Servisch, Ред Змаја, in het Bulgaars, Орденът на дракона) was een Christelijke militaire orde van ridders, over het algemeen samengesteld uit edelen en prinsen, die ontstond in de unie van Hongarije en Kroatië aan het einde van de Middeleeuwen. Opgericht in 1408 door koning Sigismund van Hongarije (1397-1437) (die ook later keizer van het Heilige Roomse Rijk was tussen 1433 en 1437). De Orde van de Draak was vooral belangrijk in Hongarije, Kroatië, Duitsland en Italië. Volgens een bewaard gebleven exemplaar van zijn statuten, was de Orde verplicht om het Heilige Kruis te verdedigen en tegen de vijanden van het christendom te vechten.

De Orde van Santa María de Montesa en San Jorge de Alfama is een religieuze en militaire orde gesticht door Koning Jaime II van Aragon in de veertiende eeuw.

Orden de Alcántara is een militaire orde gecreëerd in het jaar 1154 in het koninkrijk León, en die vandaag nog steeds bestaat. Het is een van de vier grote Spaanse militaire orders, de andere drie zijn die van Santiago, Calatrava en Montesa.

De Orde van Calatrava is een militaire en religieuze orde, gesticht in het koninkrijk Castilië in de 12e eeuw door de abt Raimundo de Fitero, met als oorspronkelijk doel het beschermen van het dorp Calatrava, gelegen in de buurt van het huidige Ciudad Real. Het behoort tot de groep cisterciënzerorders en heeft momenteel alleen een ereteken en een adellijk karakter

De Duitse Orde (ook Orde van de Duitse Orde en de Duitse Orde van het St. Maria-Mariakerk, in het Duits: Deutscher Orden, in het Latijn: Domus Hospitalis Sactæ Mariæ Teutonicorum) was een middeleeuwse religieus-militaire orde gesticht in 1190 in Palestina (Derde kruistocht) tijdens de belegering van het fort van San Juan de Acre. In 1198 wordt het een militaire orde. Sinds de negentiende eeuw overleeft de orde als een charitatieve christelijke organisatie.

De Orde van cavalerie van het Heilig Graf van Jeruzalem is een orde van cavaleriekatholiek die zijn oorsprong vindt in Godofredo de Bouillón, de belangrijkste leider van de Eerste Kruistocht. Volgens de meest gezaghebbende meningen, zowel Vaticaan als Hieropolitisch, begon het als een gemengd klerikaal en legde de broederschap van pelgrims die geleidelijk groeide op rond de heilige plaatsen van het christendom in het Midden-Oosten: het Heilig Graf, het graf van Jezus Christus. De munteenheid is Deus lo vult (God wil het). Gemaakt in 1098, na de zegevierende eerste kruistocht, door Godfrey van Bouillon, hertog van Neder-Lotharingen en beschermheer van het Heilig Graf. Het doel was in de eerste plaats om het Heilig Graf te beschermen tegen de ongelovigen met de hulp van 50 sterke ridders. Baldwin I van Jeruzalem (broer van Godofredo) was degene die het officieel begiftigde met zijn eerste verordening in navolging van de Tempel en het Ziekenhuis. Onder zijn meest glorieuze daden vocht de Orde van het Heilig Graf dapper met koning Baldwin I van Jeruzalem in 1123, nam deel aan het beleg van Tyrus in 1124, Damascus tijdens de Tweede Kruistocht (in 1148) en St. Jan van Akko in 1180 Na het innemen van de heilige stad Jeruzalem door de moslims van Saladino in 1187, verhuisde het naar Europa en werd het uitgebreid door landen als Polen, Frankrijk, Duitsland en Vlaanderen. Vanaf dat moment heeft hij zich gewijd aan het redden van christelijke gevangenen uit moslimhanden. Ook in Spanje verwierf het een beroemd protagonisme toen het intervenieerde in talloze veldslagen van Reconquista tegen de islamitische indringers. De componenten van de Orde zijn altijd vooraanstaande leden van de Europese adel geweest. In 1489 verwerkte paus Innocentius VIII de Orde in die van de Hospitaalridders, hoewel hij op sommige plaatsen (zoals Spanje) zijn autonomie behield om een ​​ere-entiteit te worden die zich toelegde op werken van liefdadigheid, met een speciaal regime binnen de katholieke kerk . In 1847 verleende Paus Pius IX hem nieuwe statuten. Tegenwoordig blijft het bestaan ​​gewijd aan het behoud van het christendom in het Heilige Land en het behouden (zoals de Orde van Malta of de Duitse Orde) een ere en bijzonder gewicht in de katholieke kerk.

De Soevereine militaire en hospitaalorde van Sint Jan van Jeruzalem, Rhodos en Malta, beter bekend als de Orde van Malta, is een katholieke religieuze orde die in de 11e eeuw in Jeruzalem werd gesticht door Amalfische kooplieden. Hij werd geboren in het kader van de kruistochten en vanaf het begin ontwikkelde hij samen met zijn ziekenhuisactiviteit militaire acties tegen de Arabische moslimlegers en later ook tegen Turken. Op dit moment wordt het internationaal erkend door naties als een onderwerp van internationaal recht. Het hoofdkantoor, dat verschillende keren van plaats is veranderd, bevindt zich in de stad Rome, Italië, aan de Via dei Condotti bij de Plaza de España. Dat gebouw en het Palacio del Aventino, dat fungeert als zijn ambassade voor de Heilige Stoel en Italië, heeft een extraterritorialiteit.

De Orde van Santiago is een religieuze en militaire orde die ontstond in de 12e eeuw in het koninkrijk León. Het dankt zijn naam aan de nationale patroonheilige van Spanje, Santiago el Mayor. Het oorspronkelijke doel was om de pelgrims te beschermen tegen de Camino de Santiago en de moslims van het Iberisch schiereiland terug te duwen. Na de dood van grootmeester Alonso de Cárdenas in 1493, namen de katholieke vorsten de Orde op aan de Kroon van Spanje en paus Hadrianus VI verenigde voor altijd de meester van Santiago tot de kroon in 1523. De Eerste Republiek onderdrukte de Orde in 1873 en Hoewel het in de Restauratie opnieuw werd hersteld, werd het gereduceerd tot een ere-instituut onder leiding van een Hoge Raad onder het Ministerie van Oorlog, dat op zijn beurt werd gedoofd na de proclamatie van de Tweede Republiek in 1931. De Orde van Santiago , samen met die van Calatrava, Alcántara en Montesa, werd opnieuw opgericht als een burgerlijke vereniging in het bewind van Juan Carlos I met het karakter van eervolle en religieuze nobele organisatie en als zodanig blijft het vandaag.

De Orde van de Arme Ridders van Christus en de Tempel van Salomo (in het Latijn, Pauperes commilitones Christi Templique Salomonici), algemeen bekend als de Tempeliers of de Orde van de Tempel (in het Frans, Ordre du Temple of Templiers) was een van de meest beroemde christelijke militaire orders. Deze organisatie bleef nog bijna twee eeuwen actief. Het werd gesticht in 1118 of 1119 door negen Franse ridders onder leiding van Hugo de Payens na de Eerste Kruistocht. Het oorspronkelijke doel was om het leven te beschermen van christenen die na zijn verovering een pelgrimstocht naar Jeruzalem maakten. Ze werden erkend door de Latijnse Patriarch van Jeruzalem, Garmond de Picquigny, die hen in de regel die van de Augustijner kanunniken van het Heilig Graf gaf. Goedgekeurd door de katholieke kerk in 1129, tijdens het concilie van Troyes in de kathedraal van dezelfde stad, groeide de Orde van de Tempel snel in omvang en kracht. De Tempeliers werden gebruikt als een opvallende witte mantel met een rood kruis getrokken. De leden van de Orde van de Tempel behoorden tot de best getrainde militaire eenheden die deelnamen aan de kruistochten. De niet-strijdende partijen van de orde beheerden een complexe economische structuur in de christelijke wereld, creëerden nieuwe financiële technieken die een primitieve vorm van de moderne bank vormen en een serie vestingwerken bouwen in de hele Middellandse Zee en het Heilige Land. Het succes van de Tempeliers is nauw verbonden met de kruistochten; het verlies van het Heilige Land leidde tot het verdwijnen van de steun van de Orde. Bovendien creëerden de geruchten rond de geheime ceremonie van de inwijding van de templarios een groot wantrouwen. Filips IV van Frankrijk, zwaar verschuldigd aan de Orde, begon Paus Clemens V onder druk te zetten met het doel tegen zijn leden maatregelen te treffen. In 1307 werd een groot aantal Tempeliers gearresteerd, ertoe aangezet om te biechten onder foltering en vervolgens te branden op de brandstapel. In 1312 gaf Clemens V zich over aan Filips 'druk en ontbond de Orde. De abrupte uitroeiing ervan leidde tot speculaties en legendes die de naam van de Tempeliers levend hebben gehouden tot onze dagen